ریمل، اکسسوری ضروری برای برجسته کردن چشمان و تکمیل ظاهر آرایشی، دارای تاریخی غنی و پر فراز و نشیب است که از اعصار باستان تا دوران مدرن امتداد دارد.

ریشه های باستانی

• مصر باستان: زنان مصری از آلیاژهایی مانند سرب گالن برای تیره کردن مژه ها و مژه های مصنوعی ساخته شده از موی انسان یا ابریشم برای افزایش طول و حجم آنها استفاده می کردند.
• روم باستان: زنان رومی از زغال چوب یا خاکستر و گلاب برای تیره کردن مژه ها و ابروهای خود استفاده می کردند.
• قرون وسطی: در قرون وسطی، بهره‌گیری از ریمل تقریباً کنار گذاشته شد و به عنوان یک عمل وسواسی دیده می شد.
• رنسانس: در طول رنسانس، علاقه به ریمل دوباره احیا شد و زنان ونیزی از ترکیب زغال چوب، دوده و موم برای تیره کردن مژه های خود استفاده می کردند.
• قرن هجدهم: در قرن هجدهم، زنان از پودر سیاه یا دوده و آب مخلوط شده برای ایجاد خمیری استفاده می کردند که مژه های آنها را تیره می کرد.

در اواخر قرن نوزدهم، پیشرفت های قابل توجهی در توسعه ریمل رخ داد. در سال 1863، شیمی دان فرانسوی، یوجین ریمل، مخلوطی از ژلاتین، رنگ و زغال سنگ را اختراع کرد که ظاهری طبیعی تر و ماندگارتر از روش های قبلی ارائه می داد.

تقویت قرن بیستم

در قرن بیستم، ریمل به طور گسترده تری محبوب شد زیرا مصرف کنندگان به دنبال افزایش جذابیت چشم های خود بودند. پیشرفت های فناوری منجر به معرفی فرمول های ضد آب، ریمل حجم دهنده و فرمول هایی برای انواع مختلف مژه ها شد.

از قرن بیست و یکم تا کنون

در قرن بیست و یکم، ریمل به یک عنصر جدایی ناپذیر در کیسه های آرایشی تبدیل شده است. از آن زمان، فناوری های نوآورانه ای مانند ریمل های الیافی، ریمل های مغناطیسی و ریمل های دائمی ظاهر شده و کاربرپسندی و تطبیق پذیری را افزایش داده است.

در دنیای زیبایی، ریمل یکی از ضروری ترین آرایش هاست که به چشم ها عمق و جذابیت می بخشد. اما این محصول آرایشی مورد علاقه چگونه به وجود آمد و در طول تاریخ تکامل یافت؟ بیایید سفری به خاستگاه ریمل داشته باشیم.

ریشه های ریمل را می توان در مصر باستان جستجو کرد. در آن زمان، زنان از مخلوطی از سرمه، دوده و روغن بادام برای تیره کردن مژه ها و ابروهای خود استفاده می کردند. این ماده نه تنها جنبه زیبایی داشت، بلکه تصور می شد که از چشم ها در برابر نور شدید خورشید و ارواح شیطانی محافظت می کند.

عصر ویکتوریا: تولد ریمل مدرن

در اوایل قرن نوزدهم، در دوران ویکتوریا، یک اختراع مهم در دنیای زیبایی رخ داد که منجر به تولد ریمل مدرن شد. در سال 1830، شیمی دان فرانسوی، یوجین ریمل، یک مایع تیره و چسبنده ایجاد کرد که می توانست مژه ها را تیره کند و ضخیم کند. این ماده که در ابتدا “مشکی کردن مژه ها” نامیده می شد، به سرعت در بین زنان محبوبیت یافت.

نخستین ریمل های تجاری

اولین ریمل های تجاری در دهه 1880 در ایالات متحده معرفی شدند. این محصولات اغلب از ترکیبی از موم، رنگ و روغن ساخته می شدند و با یک برس سفت که در یک بطری کوچک نگه داشته می شد، استفاده می شدند.

در طول دهه های بعد، فناوری ریمل همچنان در حال تحول بود. در دهه 1920، ریمل های ضد آب معرفی شدند و در دهه 1950، ریمل های مبتنی بر پلیمر که ماندگاری بیشتری داشتند، توسعه یافتند.

ریمل، آن مایع جادویی که چشمان ما را برجسته و جذاب می‌کند، سفری طولانی و پرماجرا را از دنیای باستان تا عصر مدرن طی کرده است.

این ماده آرایشی ریشه در مصر باستان دارد، جایی که مردم از سرمه برای تیره کردن مژه‌ها و ابروهای خود استفاده می‌کردند. اعتقاد بر این بود که سرمه خاصیت محافظتی دارد و از چشم در برابر عفونت‌ها و ارواح شیطانی محافظت می‌کند.

باستان تا قرون وسطی

سرمه در تمدن‌های باستانی همچون بین‌النهرین، یونان و روم نیز رایج بود. اما تا قرن ۱۹ میلادی استفاده گسترده‌ای نداشت تا اینکه در سال ۱۸۳۴ میلادی شیمیدان فرانسوی اوژین ریمل محصولی به نام “ریملین” را اختراع کرد.

ریملین از ژله نفتی، موم و رنگدانه زغال‌سنگ ساخته شده بود و برای اولین بار امکان تیره کردن مژه‌ها با یک برس را فراهم کرد.

قرون ۱۹ و ۲۰

اختراع ریملین، انقلابی در دنیای آرایش به راه انداخت. در قرن ۱۹ میلادی، ریمل به یک کالای ضروری برای خانم‌های شیک‌پوش تبدیل شد و در اواخر قرن ۲۰ میلادی، با پیشرفت فناوری، انواع جدیدی از ریمل با فرمول‌ها و برس‌های مختلف پدید آمد.

آرایش چشم در طول تاریخ نقش مهمی داشته است و ریمل یکی از اصلی ترین ابزارهای مورد استفاده برای برجسته کردن چشم ها بوده است.

ریشه ریمل به زمان های قدیم برمی‌گردد، جایی که مصریان باستان از مخلوطی از زغال، عسل و سرب برای تیره کردن مژه‌های خود استفاده می‌کردند.

سفر ریمل

در قرن نوزدهم، لوازم آرایش مدرن تر ظاهر شد. در سال 1834، مخترع فرانسوی یوجین ریمل اولین ریمل ثبت شده را ساخت که از وازلین، ژلاتین و رنگ سیاه ساخته شده بود.

در دهه 1920، ریمل به محبوبیت بیشتری دست یافت، زیرا ستاره های سینمای صامت مانند کلارا بو و متا هری از آن برای برجسته کردن چشم های خود روی پرده استفاده می کردند.

تکامل ریمل

در طول قرن بیستم، فرمولاسیون ریمل به طور مداوم در حال بهبود بوده است. در دهه 1950، ریمل ضد آب معرفی شد و در دهه 1980، ریمل های بلند کننده و حجم دهنده وارد بازار شدند.

ریمل، جزء جدایی ناپذیر آرایش بسیاری از افراد، سفری طولانی و پر فراز و نشیب را از مصر باستان تا دوران مدرن طی کرده است.

ریشه های ریمل را می توان به مصر باستان در حدود 3000 سال قبل از میلاد بازگرداند. مصریان باستان از ماده ای به نام “کحل” استفاده می کردند که از سنگ معدن سرب سبز ساخته شده بود. آنها کحل را نه تنها برای آرایش چشم بلکه به دلایل مذهبی و دارویی نیز به کار می بردند. اعتقاد بر این بود که کحل از ارواح شیطانی محافظت می کند و به بهبود و عفونت های چشمی کمک می کند.

ظهور ریمل مدرن

در قرن 19، بهره‌گیری از ریمل در اروپا و آمریکا رایج شد. در سال 1830، یک شیمی دان فرانسوی به نام اوژن ریمل، یک محصول مایع حاوی کربن، روغن کرچک و لانولین ایجاد کرد که به عنوان اولین ریمل مدرن شناخته می شود. ریمل ریمل موفقیت چشمگیری به دست آورد و نام وی مترادف با این محصول آرایشی شد.

در طول قرن 20، فرمولاسیون و کاربرد ریمل به طور قابل توجهی تکامل یافت. ریمل های مقاوم در برابر آب، بلند کننده و فر کننده به بازار آمدند و به زنان اجازه دادند ظاهر مژه های خود را به روش های مختلف تغییر دهند.

انواع مختلف ریمل

- ریمل بلند کننده
- ریمل حجم دهنده
- ریمل ضد آب
- ریمل رنگی

سرآغازِ زیباییِ چشم ها: سفر تاریخی ریمل

ریمل، آرایه ای محبوب و جدانشدنی از صنعت زیبایی است که در طول قرن ها تکامل یافته تا چشم ها را برجسته کند و گیرایی آنها را افزایش دهد. ریشه های این محصول آرایشی به دنیای باستان باز می گردد، جایی که زنان و مردان برای تقویت و تیره کردن مژه های خود از مواد طبیعی استفاده می کردند.

ظهور باستانی ریمل

مصریان باستان به عنوان پیشگامان آرایش، از سرمه برای خط چشم و تیره کردن مژه های خود استفاده می کردند. سرمه از سولفید سرب یا گالنیت ساخته می شد و با چربی حیوانی مخلوط می شد تا به شکل خمیر درآید. این ماده نه تنها جلوه ای دراماتیک به چشم ها می داد، بلکه تصور می شد که از چشم ها در برابر بیماری ها و ارواح شیطانی محافظت می کند.

در تمدن بین النهرین، زنان از سنگ آسیاب پودر شده به عنوان ریمل استفاده می کردند. این پودر مایل به سیاه به عنوان “kuhl” شناخته می شد و نه تنها مژه ها را تیره می کرد، بلکه باعث بزرگتر به نظر رسیدن چشم ها نیز می شد.

عصر ویکتوریا و تولد ریمل مدرن

در قرن نوزدهم، مفهوم ریمل مدرن توسط یک شیمی دان فرانسوی به نام اوژن ریمل ظهور کرد. ریمل یک خمیر سیاه و چسبنده از وازلین، موم و رنگدانه های کربنی ساخت که برای تیره کردن مژه ها و ابروها استفاده می شد. او این محصول را “Rimmel’s Cosmetic” نامید که بعدها به سادگی “ریمل” معروف شد.

ریمل ریمل به سرعت در بین زنان ویکتوریایی محبوب شد که به دلیل مژه های بلند و تیره خود شناخته شده بودند. این محصول به قدری موفق بود که ریمل خود شرکتی را تأسیس کرد و نام او به مترادف ریمل تبدیل شد.

خاستگاه ریمل: یک سفر تاریخی

بهره‌گیری از مواد آرایشی و زیبایی برای برجسته کردن چشمان به هزاران سال پیش برمی گردد.

با این حال، منشأ ریمل به طور خاص، به مصر باستان نسبت داده می شود.

مصر باستان

مصریان باستان به درمان چشم های خود با سرمه، یک رنگدانه سیاه طبیعی، بسیار اهمیت می دادند.

سرمه نه تنها به‌عنوان یک ماده آرایشی برای تیره کردن پلک‌ها و برجسته کردن چشم‌ها استفاده می‌شد، بلکه اعتقاد بر این بود که خواص درمانی دارد و از چشم‌ها در برابر عفونت و بیماری محافظت می‌کند.

تاریخچه ریمل

بهره‌گیری از مواد مختلف برای تیره کردن و جذاب‌تر کردن مژه‌ها به دوران باستان باز می‌گردد. در مصر باستان، از ماده‌ای به نام “مسده” که ترکیبی از روغن زیتون، دوده و پودر بادام تلخ بود، برای سیاه کردن مژه‌ها استفاده می‌شد.

در قرن نوزدهم، بهره‌گیری از مواد مختلف برای تیره کردن مژه‌ها رواج بیشتری پیدا کرد. یکی از این مواد، روغن کرچک بود که با زغال یا دوده مخلوط می‌شد تا مژه‌هایی تیره و براق به دست آید.

جایگزین‌های طبیعی

علاوه بر مواد اولیه ذکر شده، از مواد طبیعی دیگری مانند زغال چوب، گلبرگ‌های سرخ و آب میوه‌ها نیز برای تیره کردن مژه‌ها استفاده می‌شد. این مواد اغلب توسط زنانی که می‌خواستند از مواد شیمیایی مصنوعی اجتناب کنند، مورد استفاده قرار می‌گرفتند.

با پیشرفت علم و فناوری، ترکیبات شیمیایی جدیدی اختراع شد که به تدریج جایگزین مواد طبیعی برای تیره کردن مژه‌ها شد.

خاستگاه ریمل به هزاران سال پیش برمی‌گردد، جایی که زنان در فرهنگ‌های مختلف از ترکیبات طبیعی برای آراستن مژه‌های خود استفاده می‌کردند.

در مصر باستان، زنان از زغال چوب و گوگرد برای تیره کردن مژه‌های خود استفاده می‌کردند. این مخلوط به عنوان یک محافظت کننده در برابر اشعه خورشید و ارواح شیطانی نیز عمل می‌کرد.

مصر باستان

در تمدن‌های باستانی بین‌النهرین و هند، زنان از سرمه برای تیره‌تر کردن چشم‌ها و مژه‌ها استفاده می‌کردند. سرمه از ماده معدنی آنتیموان تشکیل شده بود و علاوه بر زیبایی، دارای خواص ضد باکتریایی نیز بود.

در قرن نوزدهم در اروپا، بهره‌گیری از ریمل مدرن آغاز شد. در سال 1834، Eugène Rimmel، عطرساز فرانسوی، اولین ریمل به نام Lash Beautifier را اختراع کرد.

Lash Beautifier

فرمول Lash Beautifier حاوی ژلاتین، آب، رنگ مشکی و کربن بود و با بهره‌گیری از یک برس کوچک روی مژه‌ها اعمال می‌شد. این ریمل به سرعت در بین زنان محبوبیت پیدا کرد و به یک ماده اصلی در کیف آرایش تبدیل شد.

ریمل، محصولی که زیبایی و جذابیت چشم‌ها را دوچندان می‌کند، دارای تاریخی طولانی و پرفراز و نشیب است که ما را به اعماق زمان می‌برد.

ریمل از کجا پدید آمده است؟ بگذارید یک سفر تاریخی داشته باشیم تا خاستگاه این اکسسوری زیبایی را کشف کنیم.

تمدن باستان مصر:

عصر فراعنه مصر باستان به بهره‌گیری از سنگ سرمه معروف بود، ماده‌ای سیاه‌رنگ ساخته‌شده از آنتیموان که برای تیره کردن پلک‌ها و ابروها و از سوی دیگر محافظت از چشم‌ها در برابر نور شدید آفتاب استفاده می‌شد.

فراعنه و اشراف اغلب چشم‌های خود را با سرمه تیره می‌کردند تا ظاهری چشمگیر و حتی جادویی داشته باشند.

یونان و روم باستان:

یونانی‌ها و رومی‌ها نیز از سرمه استفاده می‌کردند، اما مواد دیگری مانند زغال چوب و دوده را نیز به آن اضافه کردند تا رنگ تیره‌تری ایجاد کنند.

آن‌ها از سوی دیگر از روغن‌هایی مانند روغن زیتون برای براق کردن مژه‌ها استفاده می‌کردند.

قرن ۱۹:

در قرن 19، ظهور ویکتوریایی‌ها منجر به ظهور مدهای جدیدی شد، از جمله بهره‌گیری از ریمل. در آن زمان، زنان از وازلین یا ژل برای تیره کردن و فر کردن مژه‌های خود استفاده می‌کردند.

در سال 1833، شیمیدان فرانسوی یوجین ریمل محصولی اختراع کرد که با وازلین و دوده ساخته شده بود. او آن را “ریملمسکرا” نامید و به اولین اشکال ریمل تبدیل شد که به طور گسترده مورد استفاده قرار گرفت.

قرن ۲۰:

در قرن بیستم، ریمل به ماده اصلی کیت‌های آرایشی تبدیل شد. در دهه 1930، کمپانی های لوازم آرایشی ریمل‌های مایع و ضد آب را معرفی کردند.

در دهه 1970، ریمل‌های رنگی و از سوی دیگر ریمل‌هایی با اثرات مختلف مانند حجم‌دهی و درازکنندگی وارد بازار شدند.

یاقوت کبود سنگ های قیمتی بسیار ارزشمندی هستند که به دلیل رنگ آبی خیره کننده خود شناخته می شوند. با این حال، با افزایش یاقوت های مصنوعی یا تولید شده در آزمایشگاه، تشخیص اینکه آیا یاقوت کبود واقعی است یا نه، اهمیت فزاینده ای پیدا کرده است. در اینجا هشت مرحله و بیست و دو نکته برای کمک به شما در تعیین اصالت یاقوت کبود وجود دارد:

مرحله 1: معاینه بصری

1. رنگ یاقوت کبود را بررسی کنید: یاقوت های کبود واقعی اغلب رنگ آبی پر جنب و جوش و پر جنب و جوش دارند. با این حال، آنها همچنین میتوانند در سایه های مختلفی مانند زرد، سبز، بنفش و حتی بی رنگ (معروف به یاقوت کبود سفید) باشند. اگر رنگ خیلی زنده یا غیر طبیعی به نظر می رسد مراقب باشید.
2. بررسی منطقه بندی رنگ: یاقوت کبود واقعی ممکن است به دلیل الگوهای رشد طبیعی، تغییرات جزئی در رنگ در سطح خود نشان دهند. به دنبال منطقه بندی یا توزیع نابرابر رنگ باشید که کمتر در یاقوت های مصنوعی یافت می شود.
3. شامل‌ها را مشاهده کنید: یاقوت‌های کبود طبیعی معمولاً دارای برخی ویژگی‌های داخلی به نام آخال‌ها هستند. اینها میتوانند شامل کریستال های کوچک، حباب های گاز یا خطوط رشد باشند. یاقوت کبود مصنوعی معمولاً بی عیب‌تر هستند و دارای اجزاء قابل توجهی نیستند.

مرحله 2: ویژگی های گوهرشناسی

4. تست سختی: یاقوت کبود یکی از سخت ترین سنگ های قیمتی است که رتبه 9 را در مقیاس سختی معدنی Mohs دارد. می‌توانید با استفاده از موادی با سختی کمتر مانند شیشه یا فلز، آزمایش خراش را انجام دهید. اگر ماده به راحتی خراشیده شود، احتمالاً یاقوت کبود واقعی نیست.
5. شاخص شکست (RI): RI نحوه خم شدن نور را هنگام عبور از یک سنگ قیمتی اندازه گیری می کند. یاقوت کبود واقعی دارای RI بین 1.76 و 1.78 است. با استفاده از یک رفرکتومتر، می‌توانید RI یاقوت کبود را تعیین کرده و آن را با محدوده مورد انتظار مقایسه کنید.
6. گرانش مخصوص (SG): SG اندازه گیری چگالی است. یاقوت کبود طبیعی معمولا SG بین 3.99 و 4.10 دارند. با وزن کردن سنگ قیمتی در هوا و سپس در آب، می‌توانید SG آن را محاسبه کرده و آن را با محدوده مورد انتظار مقایسه کنید.

مرحله 3: آزمایش حرارتی

7. مقاومت در برابر حرارت: یاقوت کبود برخلاف بسیاری از مواد مصنوعی در برابر حرارت بسیار مقاوم است. می‌توانید یاقوت کبود را برای مدت کوتاهی در شعله قرار دهید (با استفاده از موچین) و مشاهده کنید که آیا تغییر رنگ یا ظاهری دارد یا خیر. یاقوت کبود اصلی باید بدون تأثیر باقی بماند.

مرحله 4: تست نور UV

8. فلورسانس: یاقوت کبود طبیعی ممکن است تحت نور ماوراء بنفش (UV) فلورسانس از خود نشان دهد. با استفاده از منبع نور UV، بررسی کنید که یاقوت کبود درخشش آبی ساطع می کند یا خیر. با این حال، توجه داشته باشید که همه یاقوت های کبود طبیعی فلورسانس نمی کنند، بنابراین عدم وجود فلورسانس لزوماً نشان دهنده تقلبی نیست.

نکات اضافی:

1. گواهینامه: برای اطمینان بیشتر از اصالت، گواهی را از یک آزمایشگاه گوهرشناسی معتبر دریافت کنید.
2. قیمت: اگر قیمت خیلی خوب به نظر می رسد که درست نباشد، عاقلانه است که در مورد اصالت یاقوت کبود تردید داشته باشید.
3. منبع: منبعی را که یاقوت کبود می‌خرید در نظر بگیرید. جواهرات یا فروشندگان معتبر با اعتبار ثابت بیشتر احتمال دارد که سنگ های قیمتی اصیل را بفروشند.
4. نظر کارشناس: از یک گوهرشناس یا جواهرساز واجد شرایط که می‌تواند اصالت یاقوت کبود را با استفاده از تجهیزات حرفه ای ارزیابی کند، راهنمایی بخواهید.
5. علامت‌های یاقوت کبود مصنوعی: برخی از یاقوت‌های کبود مصنوعی دارای نشانه‌های کوچکی هستند که نشان‌دهنده منشأ ساخت بشر آنهاست، مانند “Lab Grown” یا “Synthetic” که روی کمربند (لبه خارجی سنگ قیمتی) حک شده است.
6. وزن: یاقوت کبود مصنوعی ممکن است وزن قیراط بالاتری در مقایسه با همتایان طبیعی خود داشته باشد به دلیل عدم وجود آخال.
7. یکنواختی: یاقوت های کبود مصنوعی اغلب سطح بالایی از یکنواختی در رنگ، شفافیت و برش را نشان می دهند زیرا در محیط های آزمایشگاهی کنترل شده ایجاد می شوند.
8. انکسار مضاعف: یاقوت‌های کبود طبیعی انکسار مضاعف را نشان می‌دهند، به این معنی که وقتی از میان آن‌ها نگاه می‌کنید، ممکن است اثری مضاعف بر روی وجوه یا آخال‌ها مشاهده کنید.
9. مقاومت در برابر خراش: یاقوت کبود واقعی بسیار مقاوم در برابر خراش است و فقط می‌تواند توسط موادی با درجه سختی بالاتر مانند الماس خراشیده شود.
10. لمس سرد: یاقوت‌های کبود طبیعی نسبت به نمونه‌های مشابه یا شیشه سردتر هستند.
11. مقایسه وزن: وزن یاقوت کبود را با سایر سنگهای قیمتی با اندازه مشابه مقایسه کنید. اگر آن را feاگر به طور قابل توجهی سنگین تر باشد، می‌تواند نشان دهنده وجود یاقوت کبود مصنوعی باشد.
12. بزرگنمایی: یاقوت کبود را تحت بزرگنمایی بررسی کنید تا هرگونه نشانه آشکار تولید مصنوعی، مانند الگوهای رشد یا بقایای شار را شناسایی کنید.

به یاد داشته باشید، در حالی که این مراحل و نکات می‌تواند به شما در تشخیص واقعی بودن یاقوت کبود کمک کند، همیشه بهتر است برای ارزیابی قطعی با یک گوهرشناس متخصص مشورت کنید.

 

برای متوقف کردن “ساده” بودن، درک این نکته مهم است که اصطلاح “سیمپ” اغلب به شیوه ای تحقیرآمیز برای توصیف فردی که بیش از حد ساده انگارانه یا ساده لوح تلقی می شود استفاده می شود. مهم است که بدانیم این اصطلاح اغلب برای تحقیر و تحقیر دیگران استفاده می‌شود و روشی سازنده یا محترمانه برای برقراری ارتباط نیست.

در اینجا 11 راه آسان برای دست کشیدن از “ساده” بودن و تبدیل شدن به فردی با اعتماد به نفس بیشتر آورده شده است:

 

1. با خود و دیگران صادق باشید: افراد ساده لوح اغلب احساسات و باورهای واقعی خود را پنهان می کنند تا از درگیری یا انتقاد جلوگیری کنند. برای ایجاد اعتماد و احترام با دیگران، خودآگاهی و صداقت را تمرین کنید.

 

1. مفروضات خود را زیر سوال ببرید: Simps ها اغلب چیزها را بدون زیر سوال بردن یا به چالش کشیدن آنها به صورت واقعی می پذیرند. تفکر انتقادی را تمرین کنید و مفروضات خود را زیر سوال ببرید تا درک عمیق تری از دنیای اطراف خود به دست آورید.

 

1. نه گفتن را بیاموزید: افراد ساده لوح اغلب بر خود متعهد می شوند و بیش از حد خود را به عهده می گیرند. یاد بگیرید که برای جلوگیری از فرسودگی و حفظ نیازهای خود، حد و مرز تعیین کنید و در صورت لزوم نه بگویید.

 

1. روشن فکر باشید: Simps ها اغلب خود را به روی ایده ها و دیدگاه های جدید می بندند. تمرین کنید که ذهن باز و پذیرای دیدگاه های مختلف باشید تا دانش و درک خود را گسترش دهید.

 

 

1. محترم باشید: افراد ساده لوح اغلب به دیگران و نظراتشان احترام نمی گذارند. گوش دادن فعال را تمرین کنید و با مهربانی و احترام با دیگران رفتار کنید تا روابط قوی‌تری ایجاد کنید.

 

1. مسئولیت کارهای خود را بپذیرید: افراد ساده لوح اغلب دیگران را به خاطر اشتباهات و شکست هایشان سرزنش می کنند. مالکیت اعمال خود را بپذیرید و از اشتباهات خود درس بگیرید تا به عنوان یک شخص رشد کنید.

 

1. خودآگاه باشید: Simps ها اغلب دیدگاه تحریف شده ای نسبت به خود و توانایی های خود دارند. خود اندیشی و خودآگاهی را تمرین کنید تا درک دقیق تری از خود و نقاط قوت و ضعف خود به دست آورید.

 

1. قدردانی را تمرین کنید: افراد ساده لوح اغلب بر آنچه که ندارند تمرکز می کنند تا آنچه که دارند. قدردانی را تمرین کنید و از چیزهای خوب زندگی خود قدردانی کنید تا ذهنیت مثبت تری را پرورش دهید.

 

1. اعتماد به نفس داشته باشید: افراد ساده زیست اغلب فاقد اعتماد به نفس و عزت نفس هستند. برای ایجاد اعتماد به نفس و عزت نفس خود تأیید و شفقت به خود را تمرین کنید.

 

1. مکانیسم‌های مقابله سالم را ایجاد کنید: Simps اغلب بر مکانیسم‌های مقابله‌ای ناسالم مانند سوء مصرف مواد یا اجتناب تکیه می‌کنند. برای مدیریت استرس و اضطراب مکانیسم‌های مقابله‌ای سالم مانند ورزش، تمرکز حواس یا صحبت با دوستان و خانواده ایجاد کنید.

 

1. منحصر به فرد بودن خود را در آغوش بگیرید: Simps ها اغلب سعی می کنند با انتظارات جامعه مطابقت داشته باشند و با جمعیت سازگار شوند. فردیت و منحصر به فرد بودن خود را در آغوش بگیرید تا برجسته شوید و به آنچه هستید افتخار کنید.

 

 

 

تنظیم رمز عبور در iPad خود یک اقدام امنیتی ضروری برای محافظت از اطلاعات شخصی شما و اطمینان از اینکه فقط افراد مجاز میتوانند به دستگاه شما دسترسی داشته باشند، است. در این راهنمای جامع، ما شما را از طریق فرآیند تنظیم رمز عبور در iPad همراه با 21 نکته برای افزایش امنیت دستگاهتان راهنمایی خواهیم کرد.

مرحله 1: دسترسی به منوی تنظیمات

1. با وارد کردن رمز عبور فعلی یا استفاده از Touch ID/Face ID قفل iPad خود را باز کنید.
2. برنامه “تنظیمات” را در صفحه اصلی خود پیدا کنید و روی آن ضربه بزنید تا باز شود.

مرحله 2: پیمایش به تنظیمات رمز عبور

3. در منوی سمت چپ برنامه تنظیمات، بسته به مدل iPad خود، به پایین پیمایش کنید و روی “Face ID & Passcode” یا “Touch ID & Passcode” ضربه بزنید.

مرحله 3: رمز عبور فعلی خود را وارد کنید (در صورت وجود)

4. اگر قبلاً یک رمز عبور در iPad خود تنظیم کرده اید، قبل از ادامه از شما خواسته می شود که آن را وارد کنید. برای ادامه رمز عبور فعلی خود را وارد کنید.

مرحله 4: تنظیم رمز عبور جدید

5. روی گزینه “تغییر رمز عبور” یا “روشن کردن رمز عبور” ضربه بزنید تا یک رمز عبور جدید تنظیم کنید.

مرحله 5: انتخاب نوع رمز عبور

6. سه گزینه برای انواع رمز عبور به شما ارائه می شود:

   • کد الفبایی سفارشی: به شما امکان می‌دهد با استفاده از حروف، اعداد و نویسه‌های خاص یک رمز عبور ایجاد کنید.
   • کد عددی سفارشی: به شما امکان می‌دهد تنها با استفاده از اعداد رمز عبور ایجاد کنید.
   • کد عددی 4 رقمی: یک رمز عبور چهار رقمی سنتی.
7. نوع رمز عبور مورد نظر را با ضربه زدن روی آن انتخاب کنید.

مرحله ۶: ایجاد رمز عبور جدید

8. اگر یک کد الفبایی سفارشی انتخاب کرده اید، از صفحه کلید ارائه شده برای وارد کردن رمز عبور مورد نظر خود استفاده کنید. اگر کد عددی را انتخاب کردید، از صفحه شماره برای وارد کردن رمز عبور خود استفاده کنید.
9. وقتی از شما برای تایید خواسته شد، دوباره رمز عبور جدید خود را وارد کنید.

مرحله ۷: رمز عبور با موفقیت تنظیم شد

10. هنگامی که رمز عبور شما تأیید شد، به صفحه تنظیمات Face ID & Passcode یا Touch ID و Passcode هدایت می شوید که نشان می دهد رمز عبور شما با موفقیت تنظیم شده است.

تبریک می گویم! شما با موفقیت یک رمز عبور بر روی iPad خود تنظیم کرده اید که دستگاه و اطلاعات شخصی خود را از دسترسی غیرمجاز ایمن می کند.

21 نکته برای افزایش امنیت iPad:

1. فعال کردن قفل خودکار: برای جلوگیری از دسترسی غیرمجاز، iPad خود را طوری تنظیم کنید که پس از مدت زمان مشخصی عدم فعالیت، به طور خودکار قفل شود.
2. استفاده از رمز عبور پیچیده: برای افزایش امنیت، گذرواژه های طولانی تر و پیچیده تر را انتخاب کنید.
3. اجتناب از رمزهای عبور آشکار: از استفاده از رمزهای عبور به راحتی قابل حدس زدن مانند “1234″ یا “0000″ اجتناب کنید.
4. Enable Erase Data: گزینه “Erase Data” را در تنظیمات Face ID & Passcode یا Touch ID & Passcode فعال کنید تا پس از ده بار تلاش ناموفق برای پاک کردن همه داده ها.
5. غیرفعال کردن اعلان‌های صفحه قفل: با غیرفعال کردن اعلان‌های صفحه قفل، از نمایش اطلاعات حساس در صفحه قفل جلوگیری کنید.
6. مدیریت مجوزهای برنامه: به طور مرتب مجوزهای برنامه را بررسی و مدیریت کنید تا مطمئن شوید که فقط برنامه‌های ضروری به داده‌های شخصی دسترسی دارند.
7. فعال کردن احراز هویت دو مرحله‌ای: برای امنیت بیشتر هنگام ورود به سرویس‌های Apple، احراز هویت دو مرحله‌ای را فعال کنید.
8. به‌طور منظم iOS را به‌روزرسانی کنید: سیستم عامل iPad خود را با آخرین وصله‌های امنیتی و رفع اشکال‌ها به‌روز نگه دارید.
9. غیرفعال کردن سیری در صفحه قفل: برای محافظت در برابر استفاده غیرمجاز، از دسترسی به سیری در صفحه قفل جلوگیری کنید.
10. استفاده از Find My iPad: ویژگی Find My iPad را فعال کنید تا در صورت گم شدن یا دزدیده شدن دستگاه خود را از راه دور ردیابی، قفل یا پاک کنید.
11. مراقب Wi-Fi عمومی باشید: از اتصال به شبکه های Wi-Fi عمومی ناامن خودداری کنید، زیرا میتوانند خطرات امنیتی ایجاد کنند.
12. Enable Data Encryption: برای محافظت از فایل‌ها و اطلاعات حساس خود، رمزگذاری داده‌ها را در iPad خود فعال کنید.
13. بازبینی تنظیمات حریم خصوصی: برای کنترل نحوه دسترسی برنامه‌ها به داده‌های شما، به طور منظم تنظیمات حریم خصوصی را بررسی و به‌روزرسانی کنید.
14. اتصالات Wi-Fi خودکار را غیرفعال کنید: ویژگی «پیوستن خودکار» را برای شبکه‌های Wi-Fi شناخته شده خاموش کنید تا از اتصالات خودکار جلوگیری کنید.
15. مراقب حملات فیشینگ باشید: مراقب ایمیل‌ها، پیام‌ها یا وب‌سایت‌های مشکوک باشید که ممکن است اطلاعات شخصی شما را سرقت کنند.
16. فعال کردن iCloud Keychain: از iCloud Keychain برای ذخیره ایمن رمزهای عبور و اطلاعات کارت اعتباری استفاده کنید.
17. غیرفعال کردن مرکز کنترل در صفحه قفل: با غیرفعال کردن مرکز کنترل در صفحه قفل، از دسترسی غیرمجاز جلوگیری کنید.
18. فعال کردن محدودیت‌ها: از ویژگی محدودیت‌ها برای محدود کردن دسترسی به برنامه‌ها یا ویژگی‌های خاص در iPad خود استفاده کنید.
19. به طور منظم از داده های خود نسخه پشتیبان تهیه کنید: با استفاده از iCloud یا iTunes از داده های iPad خود نسخه پشتیبان تهیه کنید.
20. نصب برنامه‌ها از منابع مطمئن: برنامه‌ها را فقط از منابع مطمئن مانند App Store دانلود و نصب کنید.
21. بهترین شیوه های امنیتی را آموزش دهید: از آخرین تهدیدات امنیتی و بهترین شیوه ها برای محافظت موثر از iPad خود مطلع شوید.

این نکات به شما کمک می کند امنیت iPad خود را افزایش دهید و از اطلاعات شخصی خود محافظت کنید.

 

نحوه مجسمه سازی خاک رس: نکته 15 مرحله 24

مجسمه سازی خاک رس یک فعالیت سرگرم کننده و خلاقانه است که هم کودکان و هم بزرگسالان میتوانند از آن لذت ببرند. با تکنیک ها و ابزار مناسب می‌توانید مجسمه های زیبا و پیچیده ای را از خاک رس بسازید. در این مقاله 15 دستورالعمل گام به گام در مورد نحوه مجسمه سازی گل رس را به همراه 24 نکته برای دستیابی به بهترین نتیجه در اختیار شما قرار می دهیم.

مرحله 1: خاک رس مناسب را انتخاب کنید

قبل از شروع مجسمه سازی، باید نوع خاک رس مناسب برای پروژه خود را انتخاب کنید. انواع مختلفی از خاک رس موجود است، از جمله سفال، ظروف سنگی و چینی. هر نوع خاک رس خواص و ویژگی های منحصر به فرد خود را دارد، بنابراین مهم است که یکی را انتخاب کنید که به بهترین وجه با نیازهای شما مطابقت دارد.

مرحله 2: فضای کاری خود را آماده کنید

قبل از شروع مجسمه سازی، باید فضای کار خود را آماده کنید. این شامل تنظیم یک سطح تمیز و خشک برای کار و همچنین داشتن تمام ابزار و لوازم مورد نیاز در دسترس است.

مرحله 3: خاک رس را حالت دهی کنید

حالت دادن به خاک رس مرحله مهمی در فرآیند مجسمه سازی است. این شامل ورز دادن خاک رس برای انعطاف پذیری و کار با آن آسان است. شما می‌توانید خاک رس را با دست یا با استفاده از ماشین حالت دهید.

مرحله 4: یک آرمیچر ایجاد کنید

آرمیچر ساختاری اسکلت مانند است که از مجسمه شما پشتیبانی می کند. این می‌تواند از مواد مختلفی مانند سیم، مقوا یا حتی بادکنک ساخته شود. آرمیچر به ثابت نگه داشتن مجسمه شما کمک می کند و از فرو ریختن آن جلوگیری می کند.

مرحله 5: طرح خود را ترسیم کنید

قبل از شروع مجسمه سازی، ایده خوبی است که طرح خود را ترسیم کنید. این به شما کمک می کند تا محصول نهایی را تجسم کنید و قبل از شروع هرگونه تنظیمات لازم را انجام دهید.

مرحله 6: مجسمه سازی را شروع کنید

با در نظر گرفتن طرح خود، اکنون می‌توانید مجسمه سازی را شروع کنید. با استفاده از انگشتان، دست ها یا ابزارهای خود، خاک رس را به شکل دلخواه در آورید.

مرحله 7: اضافه کردن جزئیات

هنگامی که شکل اولیه مجسمه خود را به دست آوردید، می‌توانید شروع به اضافه کردن جزئیات کنید. این می‌تواند شامل بافت، الگوها و ویژگی هایی مانند چشم ها، دهان یا سایر ویژگی های صورت باشد.

مرحله 8: مجسمه خود را اصلاح کنید

همانطور که به مجسمه سازی ادامه می دهید، به شکل و فرم کلی مجسمه خود توجه کنید. هرگونه تنظیمات لازم را انجام دهید تا مطمئن شوید که متناسب و از نظر زیبایی شناسی دلپذیر است.

مرحله 9: اضافه کردن رنگ

اگر می خواهید به مجسمه خود رنگ بیفزایید، اکنون زمان انجام آن است. می‌توانید از تکنیک های مختلفی مانند رنگ آمیزی، لعاب کاری یا استفاده از خاک رس های رنگی استفاده کنید.

مرحله 10: اجازه دهید مجسمه شما خشک شود

پس از اتمام مجسمه سازی و افزودن رنگ، اجازه دهید مجسمه شما کاملا خشک شود. بسته به نوع خاک رسی که استفاده می کنید، این ممکن است از چند ساعت تا چند روز طول بکشد.

مرحله 11: مجسمه خود را آتش بزنید

اگر از خاک رس پخته شده استفاده می کنید، باید مجسمه خود را در یک کوره آتش بزنید. این فرآیند به سفت شدن خاک رس کمک می کند و به آن روکشی براق می دهد.

مرحله 12: یک لمس پایانی اضافه کنید

هنگامی که مجسمه شما پخته شد، می‌توانید با استفاده از یک لعاب شفاف یا درزگیر، رنگ نهایی را اضافه کنید. این به محافظت از مجسمه شما کمک می کند و به آن یک ظاهر حرفه ای می بخشد.

مرحله 13: مجسمه خود را نمایش دهید

در نهایت، شما می‌توانید مجسمه خود را با افتخار به نمایش بگذارید! می‌توانید آن را در قفسه، پنجره یا گالری نمایش دهید.

نکاتی برای مجسمه سازی خاک رس

در اینجا چند نکته وجود دارد که به شما کمک می کند هنگام مجسمه سازی با خاک رس موفق شوید:

1. از ابزار مناسب استفاده کنید: روی مجموعه ای از ابزارهای باکیفیت مانند سیم برش، دنده و ابزار حلقه سرمایه گذاری کنید.
2. خاک رس خود را مرطوب نگه دارید: خاک رس به سرعت خشک می شود، بنابراین حتما با مه پاش کردن آن با آب یا استفاده از بطری اسپری، آن را مرطوب نگه دارید.
3. از تکنیک‌های متنوعی استفاده کنید: از آزمایش کردن تکنیک‌های مختلف، مانند سنجاق کردن، کلاف کردن، و دال‌سازی نترسید.
4. تمرین، تمرین، تمرین: مجسمه سازی نیز مانند هر مهارتی نیاز به تمرین دارد. اگر چند تلاش اول شما بی نقص نشد، ناامید نشوید.
5. از آن لذت ببرید: مجسمه سازی یک فعالیت سرگرم کننده و خلاقانه است، بنابراین از این فرآیند لذت ببرید و زیاد در مورد نتیجه نهایی استرس نداشته باشید.